2022 JOA naar Italië
Tekst: Simon Gerssen
Ietwat onwennig stond de roedel natuursteen vakbroeders en zusters in vertrekhal 1 op Schiphol. Waarschijnlijk kwam dit door een combinatie van een tijd niet mogen reizen, veel nieuwe gezichten en het behoorlijk ongure nachtelijke tijdstip. Al gauw was er sensatie; Daisy was haar paspoort vergeten en omdat haar bonuskaart niet geaccepteerd werd, ging ze gauw om een noodpaspoort. Dit had wat voeten in de aarde omdat de printer haar naam te moeilijk vond. Na het gebruikelijke wachten en hangen vlogen we over zon overgoten en met sneeuw bedekte Alpen naar Verona. Hier en daar werd afscheid genomen van bekende influencende medepassagiers. Na de bagage collect stonden Gerrit en Carsten ons buiten op te wachten. Zij waren eerder al met het bestelbusje komen rijden.
Al snel kwam een comfortabele touringcar ons ophalen en vertrokken we naar Italdiamant waar Robert en John ons opvingen. We werden in 3 groepen rondgeleid door het fascinerende proces van diamant, segmenten en zaagbladen. Was er iemand in de groep die wist dat het maken van een zaagblaadje zo complex was?
De lunch was fantastisch, mede dankzij negen joekels Moët ging eenieder vrolijk de bus in op weg naar machinefabriek Breton. De vermoeidheid sloeg toe bij de groep en tijdens een ietwat stroeve software presentatie aan het eind van de rondleiding, vielen er wat oogjes dicht en was er licht gesnurk hoorbaar. We kregen een buffet aangeboden in de bedrijfskantine die het ietwat verrassende thema ‘American Prison’ had.
Na een lange rit kwamen we aan bij ons mooie hotel aan de boulevard van Peschiera. Omdat de hotelbar onze grote dorst onderschat had waren we genoodzaakt de stap op te nemen richting centrum. Aldaar genoten we van vloeibare versnaperingen en de oorverdovende klanken van een lokaal bandje. Omdat de nacht kort was en de dag lang, lagen we na wat gevecht met de airco bijtijds in bed.
Donderdagochtend stond een meer dan prima ontbijt op ons te wachten. De zon kuste het rimpelloze Lago di Garda dat aan onze voeten lag. De eerste stop van deze interessante dag was Corradini. De Belgische agent Christel vergezelde ons tijdens de tour die geleid werd door Cristina Corradini, de CEO van het bedrijf.
We genoten van blokkenzagen, mooie materialen en een nette en ruime werkplaats. Next stop was Luigi Antolini, de heilige graal in natuursteen land. De groep werd opgedeeld en het grote genieten en verbazen kon beginnen. 1400 soorten natuursteen, oneindige hallen platen van luxe naar luxer. Een kelder met geheime ruimtes achter spiegelende deuren. Kon het gekker? Halverwege genoten we in de tuin van broodjes, vers fruit en gekoeld Mexicaans vocht. We leerden hier allemaal iets over presenteren en mogelijkheden om toegevoegde waarde te creëren. Onze natuursteen kruistocht ging verder bij Elite Stone, ook weer een klapper van een platenhal en showroom. Wit wijntje en weer door. De laatste stop van deze dag was Dalle Nogare, sterk in graniet en het verzorgen van haar gasten. Na de tour stond een buffet klaar met verfijnde Italiaanse hapjes. Zeg nou zelf, we eten niet elke dag gebakken kwarteleitjes. We lieten ons het eten, de zon, wijn, biertjes en gezelligheid welgevallen. Tijd werd vergeten en de buschauffeur afgekocht.
Één van onze jongste leden toonde zijn onaflatende interesse in de blokken natuursteen, deze warme betrokkenheid geeft hoop voor de toekomst van de JOA. De Vlaamse CEO Celestine bestelde pizza en rende rond met een afsluitende koffie, nee bestond niet tijdens dit legendarische bezoek.
In de bus werd door een bundel vrolijke steenhouwers imitaties gedaan van frezen, beitels en zagen. De buschauffeur vreesde voor het knappen van z’n trommelvliezen en ruiten. De andere ochtend lulde hij zowaar Limburgs. Ilse droeg er zorg voor om de velgen, John en Robert onbeschadigd bij hun hotel af te leveren.
De nacht kende een sportief thema van halve liters tillen, vechten met gladde stenen, zwemmen en armworstelen. Alles eindigde in een gelijkspel, we bleven vrienden.
Na een kort slaapje kronkelde de bus vrijdagochtend de bergen in. We bezochten een kleine groeve in een schitterende omgeving. We hielden ons sterk en bezochten daarna het indrukwekkende bedrijf van Domenico Cereser. Met passie en bevlogenheid overtuigde hij ons om uitsluitend voor natuursteen te gaan. Velen van ons waren al overtuigd. De platen en lunch waren van uitstekende kwaliteit.
De middag werd doorgebracht met bijslapen, zonnebaden en souvenirs kopen.
Ons laatste agendapunt was een Italiaans diner in een authentiek restaurant op een fantastische plek. We werden verwend met uitmuntend eten en zalvende wijnen. Aan niets gebrek… er werd zelfs Malibu ingevlogen. Dit alles werd ons aangeboden door Cereser. Na diverse aanstekelijke speeches was het tijd om naar het hotel terug te gaan. De meeste leden verkozen hun bed boven uitgaan, de wekker zou immers vroeg gaan voor de terugreis. Gerrit had zijn wagen volgeladen met een honderdtal tasjes en reed met Carsten de lange rit terug. De rest reed met de bus naar het vliegveld. Het beste paard van stal werd vergeten maar gelukkig wist Jesse met de taxi ook op de airport te geraken. Zo werd ook deze laatste plooi gladgestreken.
Met handjes schudden op Schiphol kwam er een eind aan deze mooie, inspirerende reis. Wij bedanken de organisatie en sponsoren en brengen een warme groet aan John, Niels en Olaf voor wie het de laatste reis was. JOA never dies.
Ciao tutti